Wat een feest om daarbij te mogen zijn.
Na wat kleine hindernissen, een ongeluk op de ringweg, een file op de A één, wellicht de laatste stuiptrekkingen van het grote verjaardagsfeest Amsterdam 750 jaar?, ben ik toch op tijd aangekomen om het Amycus concert bij te wonen. Gelukkig was het niet zo heet als de zaterdag ervóór in Amsterdam op de verjaardag van mijn dochter.
Wat verstandig van René en Pien om op een landgoed in Hoge Hexel te wonen.
Binnenshuis was het heerlijk koel en we zaten vol verwachting te wachten op het optreden van onze muzikale Amycus talenten. Muziek maakt blij en biedt ook troost.
Fijn dat de grote initiator van dit jaarlijkse festijn toch het openingswoord kon doen.
De onverstoorbare Frits opende het concert met ingetogen muziek die bij zijn tweede stuk overging in een Spaans klinkend dansritme.
Toen kwam de maestro himself met Scarlatti een volwassen muziekstuk gespeeld door een persoon die weet wat hij speelt.
Daarna het duo Esther en René; vanwege de lichtinval ging René er op z’n gemak bij zitten.
Ook Ans maakte ons blij met haar sonate van Carlos Seixas.
Vervolgens was René weer aan de beurt maar nu met een andere partner nl. Daphne een gepensioneerde professionele vriendin.
Helaas was het fluitkwintet van Angelina door ziekte van één van de leden verhinderd en werd de speel- volgorde van vóór en ná de pauze door elkaar gehutseld en daarom klopt mijn volgorde waarschijnlijk ook niet helemaal.
Esther en Rein hebben samen een duet van Beethoven gespeeld weet ik.
Het slotoptreden vóór de pauze was van wat ze bij het programma “Podium Klassiek” op zondag , “De jonge Helden” noemen. Deze jonge held was Cees Pepijn ( kleinzoon van Ebbo ).
Hij speelde met vlugge vingertjes iets moeilijks van Allan Walker. Mij viel een verkeerd nootje niet op, hem wel, maar met zoveel mooie andere noten hebben wij in ieder geval van zijn spel genoten.
Na de pauze heeft Wil ons verrast met een nieuw instrument.
Het was geen Teorbe maar een Luit met verlengde steel zodat er wat bassnaren bij konden. Vooral “De lacrimae” van John Dowland vond ik heel goed passen bij het volle/mollige geluid van dit instrument.
Als invaller voor het fluitkwintet heeft Gijs ons meegenomen in de klanken van Rachmani, een zeldzaam mooi stuk.
Als sluitstuk was er het kostelijke duo Cocky en Peter.
Grote bewondering voor allen die bijgedragen hebben aan het succes van deze middag.
Ik durf ook wel uit naam van iedereen de loftrompet te steken over de kookkunsten van Pien. Het was heerlijk !!!
Lekker snoepen onder die geweldige notenboom en een ambiance die nu al doet verlangen naar het concert van volgend jaar.
Bravo organisatoren en artiesten ! Vicky
