Als je AI vraagt of je op de Regge mooi kunt roeien, krijg je als antwoord: “voor écht roeien trekken roeiers meestal naar bredere wateren zoals… het Twentekanaal…” De 10 roeiers die meededen aan de door de activiteitencommissie georganiseerde toertocht over de Regge én de Vecht bij Ommen weten inmiddels beter. Rond Ommen is het fantastisch roeien! Omdat er geen roeivereniging in Ommen zit, konden we dankzij een billijke havenmeester tussen de strijkijzers onze boten te water laten. Gerard, Maaike, Maurits, Patrick en Pieter stapten in de Zilverreiger en Andre, Diane, Eliza, Eric en Paul in de Vermeer.
Het vaarwater rond Ommen heeft echter één beperking: sluizen. We wilden stevig doorroeien en daarom pakten we een stukje Vecht, dan Regge, dan weer terug over de Vecht, enfin, onze 35 kilometers konden zonder onderbreking worden voltooid. Even inroeien tegen de wind in tot de sluis bij Vilsteren. Omkeren en dan rechtsaf de Regge op.
De Regge stroomt best hard en is soms ook ondiep. Ondiep betekent altijd, zwaar roeien! Verraderlijk bochtig: na het nemen van een scherpe bocht volgde direct daarna de Reggense variant van de Lorelei, maar dan zonder het feminiene beeldje. Zowel de Vermeer als Zilverreiger vol in het riet! Terwijl Andre zijn piepende bankje van water op de slidings voorzag, zei Eric: luister goed, een ijsvogel! De Regge is werkelijk prachtig, geen boten en af en toe het idee door een mangrove te peddelen. Na de koffie en appeltaart (met heul veul slagroom) was iedereen het wel eens dat we zo lang mogelijk op de Regge moesten doorvaren, afwijkend van het oorspronkelijke plan.
Bij de vissentrap van Hankate eindigde helaas de idylle, omkeren. Opeens hadden we de wind én de stroming mee en in de Vermeer werd steeds harder geroeid. Een wonder dat we nog maar één keer uit de bocht vlogen, terwijl Eric gewoon doorging met duiding van flora en fauna. Blauwe vlinders streken op onze petten neer, hoe heetten ze ook weer? Vanaf de Regge gingen we weer stuurboord uit naar Ommen, vrolijk begroet door fluisterboot-toeristen. Nog even wat calorieën in Ommen bijgetankt.
De tijd drong inmiddels dus we konden nog een stukje oostwaarts van Ommen de Vecht stroomopwaarts. Een geweldig roeiwater, best breed en geen verkeer. Om er zeker van te zijn dat we aan het eind geen energie meer hadden, deed de Vermeer nog een kilometer sprint op tempo 30, of zo leek het. Met een voldaan gevoel kwamen we op Amycus aan waar Anneke ons feteerde op hapjes en drankjes, top! Dit smaakte naar meer en de bootbezetting voor de Tour d’Aventria van 13 september werd gesmeed.
Met één vraag bleven we na onze toertocht zitten: “waarom heeft Ommen eigenlijk geen roeivereniging?!”
Paul
